دارم ته شالگردنم را کور میکنم و فکر میکنم که بابا هم پشت فرمان به مرگ فکر می کند ؟ که چطور فرمان را بپیچاند که شبیه حادثه باشد ، که چطور حواس پرتی بگیرد ، آیا برادرم هم به قدر من از زندگی سیر است که جلوی اتفاقی را نگیرد ؟ آیا مادرم میداند که به اندازه ی او من هم پیرم ؟
فکر میکنم که مرگ برای آنها چه شکلی ست ؟ کاش میشد سر زندگی را کور کرد
سلام نسرین جان
:)
من با کامنت nobody خیلی موافقم...
سر زندگی را باید تشنه تشنه برید و انداخت ته چاه فاظلاب
معلوم است که می دانند و فکر می کنند...همه مان یک عمر است که نقش بازی کردن را خوب یاد گرفته ایم
گفتنش هم هول می اورد....ما با اندازه ی مادرمان پیر شده ایم....شاید بیشتر....
آیا مادرم میداند که به اندازه ی او من هم پیرم ؟
نوشته هات حرف ندارند...خانم
کاش انقدر ت دل کوچولوت غم نداشتی کاش!
خدا این غم و از دلت برداره جاش ی مزرعه ذرت بزاره تا هر وقت داغ کردی خیلی دلت گرفت ناراحت شدی ذرتا بترکند و پف کنند و بشند بشن پف فیل..پاپ کرن ...