بی آنکه باریده باشد ، ابرها نمی دانند هوای این شهر آلوده نیست ، فقط شبیه من کلافه ست ، نمیداند بودنش برای کی مهم است ، نمیداند نباشد کی میمیرد ، هوای این شهر فقط گم کرده دارد
مثل فال قهوه ای ک خوانده نشده باشد ، فقط فنجان برگشته م ، ب سمت قلبی ک شکسته ، فقط اسب و درخت و یک زن پیرم .
بی آنکه باریده باشد ، سرفه ام . که انگار قرار است چیزهایی را از وجودم بکند ، سرفه م مثل هوایی که بی تو پس میزند ریه هام ، دلم تنگ نشده ست ، ریه هام تنگ است ، این هوا تنگ است ، بی آنکه باریده باشد ، روزهاست که نباریده ..
حس گیاهی را دارم که در دور افتاده ترین جزیره ، زیر یک تخته سنگ بزرگ ترجیح میدهد امیدش به جزر و مد شور دریا باشد تا آسمانی ک یادش رفته زمینی هست...
بی آنکه باریده باشم ، بی آنکه فریادی ، حرفی ، اخمی ... نفس نمی کشم ، حوصله ی این هوا را ندارم .
مهربان نیستم دیگر ، دلم میخواهد خانه را بگذارم ، بسپرم دست گلدانها ک من نباشم خشک می شوند ، من که نباشم خانه را باد می برد ، از دست سیم های تلفن کلافه ام ، از باجه های زرد رنگ تلفن همگانی ک آب شدند رفتند توی زمین ، با صدای تو ، با بوق های آزادی ک کـــَرَم کرد ، با من ، داریم توی زمین زنگ می زنیم ...
دلم میخواهد خانه را بپیچم توی روسری م ، ببری با خودت ، روی زمین مان بنشینم
حادثه یعنی فراموش کنم که جانم هستی ، که می میرم بی تو و بنشینم روی زمین ، که توی خواب راه بروم توی خوای بنویسم ، توی خواب بنشینم ، خواب ببینم که دارم خانه را توی روسری گلدارم می پیچم ، خواب ببینم دارم می روم از خانه ای ک نیست ، در خواب نمیرم بی تو
حادثه اینست که دیگر مهربان نیستم
شبیه پوتین های سربازی ام که دارد می بخشدم ، که دیگر پا ندارد
به کی می بخشی ام؟
چیزی در دلم نشست کرده است ، مثل رودخانه ای که مسیرش افتاده است به پی خانه ، مثل خانه ای که پی اش در آب ها فرو رفته ست ، ، مثل پی خانه که هر روز بیشتر از قبل میداند که چیزی از عمر خانه نمانده ، مثل خانه که ترجیح می دهد بروز ندهد از پایه هاش دارد ویران می شود
مثل اهالی خانه که جایی برای رفتن ندارند ...
در حال ندانستنم ، مثل مسافری ک دارد کم کم وسایلش را جمع میکند ، بدون اینکه بخواهد قبول کند باید برود ، مثل تنهایی چای خوردن توی یک ایستگاه بین راهی
باور کن سالها از مرگ من میگذرد ، و دارم روی اسفالت ها نقش راه رفتن را تداعی میکنم ، ما سفر میکنیم ، از گوری ب گورستان دیگر
تو تنها نبودی هیچ وقت ، تا حیاط با تو آمده م هر صبح ، که می روی سر کار ، دلم گرفته از نبودنت توی خانه ای که نداشتیم. روی میز کارت عکسم شده م که نبوده ست هیچ وقت ، تلفن هایی شده م که جواب نمی دادی .
تو تنها نبودی باور کن ، من توی کیف پولت غلت زده ام ، برایت خوانده م ، سوژه ی عکاسی ت بودم
، ساعت ها برهنه نشسته م تا نقاشی م کنی .
یادت را روزهاست گم کرده م ، از غربت می آیم . دست هایم من را نمیشناسند ، فکر هایم با من کنار نمی آیند، شبیه توشده ام، از بس بی خودم رفته ام تا سر کار ، تا کافه، تا رختخواب . شبیه تو که با من غریبه ای
آی
من تمام چیزهایی بودم که تجربه نکردم ، همه ی چیزهایی ک در فاصله ی کوتاه من و تو اتفاق می افتاد ، فاصله یعنی من
تو تنها نبودی ، من هم با تو مرده ام سالها